تو میتونی

>>*تو میتونی *<<

وقتی جای خنده غم میشینه روی لبام تشنه ی نوازشم

خسته از خستگیام

وقتیکه دستای من گرمیه دستی میخواد

وقتی یه لحظه خوشی به سراغم نمیاد

تو میتونی غم هامو خاک کنی تو میتونی گونه های خیسمو پاک کنی

                    تو میتونی

تو میتونی دلمو شاد کنی تو میتونی منو از  درد و غم آزاد کنی

She Can Do It Baby You Are The One For Me

                   تو می تونی

ما همیشه عاشقت تو همیشه عاشقی

تویی که مسبب لذت دقایقی به تن مرده ی من

تو میتونی به رگهای خشک من قطره قطره خون بدی

تو میتونی غم هامو خاک کنی تو میتونی گونه های خیسمو پاک کنی

                             For Ever

وقتیکه شب می رسه آسمون سیاه می شه

غم و غصه قد یه دنیا می شه

وقتیکه دستای تو خونمون در می زنه دل من پشت دیوار از خوشی پرپر میزنه

تو میتونی غم هامو خاک کنی تو میتونی گونه های خیسمو پاک کنی

غمها را به خاطرت میستایم....

 

من عاشقم به آنچه که ندارم و دیگر هرگز بدست نخواهم آورد. بآنچه نابود شد . به آنچه که از هم گسست به آنچه که از هم گسست . به آنچه که حتی از دورترین نقطه فکرم گریخت.

من مجنونم به آن که بیش از همه زجرم داد و کمتر از همه دوستم داشت . به آن که بدست فراموشیم سپرد و گریخت . به آنکه از من گسست و از من برید. من شاهدم بر آن چه که در نیمه های شب خموش و آرام به نام اشک گرم و لرزان بر گونه ام سرازیر شد.

بر ستمکاریهای دنیای دون . بر نیرنگها و فریبها .

من دورم از خوشی ها و شادی ها . سعادتها و نیک بختیها . از آن چه شور و شعف میافریند و دلها را به زندگی امیدوار می سازد. از آن چه برق اشک شادی ها را در چشمها منعکس می کند.من خموشم به زیر نگاه های یاس آلود دیگران در مقابل ستمها روزگار .

" من حسرتم در برابر بدست آوردن او ... در برابر یاد آوری محبت ها و غم های او در پیش خاطرات شیرین گذشته ."

من گریزانم از آفرینش از آن که بوجودش آورد در قلبم جایگزینش کرد و بعد یکباره با پاره ای از قلبم یکجا برد.

از آن که رنج را آفرید در قبال خوش بختی .

خوش بختی را نمی خواهم غمها را به خاطرش می ستـــــــــایم...

* عشق نخستین*

همیشه روز آغاز عشق نخستین را به یاد می آورم که برای اولین بار کشاکش عشق را در دل احساس کردم و با خود گفتم اگر عشق این است چه درد جانکاهی است .

دیده بر زمین افکندم و مدتی درازا دنبال آن کس که برای نخستین بار شاید بی آنکه خود بخواهد دلم را آماج تیر عشق کرده بود نگریستم راستی ای عشق چه رهبر بدی بودی آخر چرا یک چنین احساس دلپذیری باید این همه هوس و این همه رنج بدنبال خود داشته باشد

ای عشق دیدی قلب مرا که پیش از این از آتش امید سوزان بود ترک گفته ای ترک گفتی و به جای تو سردی نومیدی و غم را احساس کردم در بهار زندگی خاموش خزانی را در دل خود حکمفرما دیدم اما هنوز همچنان به یاد آن روزگاران هستم که تو به خانه ی دلم فرود آمدی راستی چطور شد که عشق نخستین همان عشقها را از دل من بیرون برد .

چطور شد که اسیر اندیشه و رویایی پایان ناپذیر همه چیز را رها کردم تا شادی غم را احساس کنم.

روز دگر در فراق تو شام شد امروز هم بدون تو گذشت....